Elegancki koń cdn.

Oto i mój ulubiony elegant wraz z pozytywnie zakręconą właścicielką Olą,

 dzięki której nareszcie mogę pokazać wam obiecane zdjęcia kantara.

Jako że dotarły w niemałej ilości, przejrzałam , wybrałam i voila

 kantar już na łbie samego "Eleganckiego konia".

Nie obeszło się też bez BUZIAKÓW :)

Danae

Dziś czas na prezentacje pierwszego "prawie" białego tworu.

"Danae" to kolczyki zainspirowane niesamowitym motylem z rodziny danaidowatych o niemal przezroczystych, witrażowych skrzydłach, tak delikatnych, że fakt latania zdaje się być abstrakcją.

• Właśnie to zdjęcie obudziło moją wyobraźnię i sprawiło, że sen zszedł na dalszy plan.

• A oto efekty wspomnianej bezsenności.

"Danae"

  

 Do tej pory unikałam pracy z bielą bo wymaga czystości i uporządkowania, a ja w mgnieniu oka

 wprowadzam twórczy nieład, w którym zresztą doskonale się odnajduję.

 Jednak podczas tego projektu doceniłam ład i porządek jak tylko ufajdałam otwartym klejem 

pierwszy biały sznurek i trzeba było pruć, poprawiać, a koniec końców szyć od nowa.

Jak widać nie obeszło się też bez kropli koloru, ale na tle bieli neon tak pięknie świecił,

 że nie oparłam się pokusie i odeszłam nieco od pierwotnego założenia pure white.

Mimo kilku niepowodzeń białe sznurki okazały się bardzo wdzięcznym materiałem, 

do którego chętnie będę powracać w swoich kolejnych pracach.

A jeszcze w tym tygodniu pojawią się obiecane fotki z udziałem kantara publikowanego we wrześniowym poście "Elegancki koń", już nie mogę się doczekać bo nawet dla mnie są one jeszcze wielką niewiadomą.

Vinile

"Wena" i brak czasu to okropne połączenie!

 Milion pomysłów kłębi się w mojej głowie a czasu brak, niezrealizowane pomysły nie znikają a następne już stoją w kolejce, więc sprawdzam "jak mało snu mi wystarczy?".

I tak korzystając z chwili nocnej ciszy oddaję się uciesze tworzenia .

Trochę się tego nazbierało ale nie mam warunków do robienia zdjęć nocą, a lampa bardzo psuje efekt więc okazyjnie łapiąc światło udało mi się skatalogować kilka sztuk.

Dziś jedne z nielicznych, które zrobiłam z myślą o sobie.

 "Vinile"

Jest to para do której wracam ilekroć potrzeba mi czegoś więcej niż sztyft do ucha,

 a nie chcę przesadzić.

Dziś jest to bardzo popularny wzór, częściej jednak spotykam go jako część składową większego tworu niż ukończoną pracę.

 Ja pierwszy raz wykonałam go gdy zaczynałam swoją przygodę z biżuterią,

 na długo przed poznaniem techniki sutasz. 

Tamte kolczyki zrobiłam ze sznura do gorsetów;

 -najpierw zawijałam go dookoła koralika i przetykałam całość igłą żeby się nie rozwijał,

 -następnie układałam element na foliowej koszulce do segregatora i zalewałam klejem polimerowym

omijając centralnie umieszczony koralik, 

 -na koniec trzeba było już tylko wygładzić warstwę kleju by po wyschnięciu tworzyła gładką taflę.  

Zrobiłam kilka par w różnych zestawieniach kolorystycznych, ale turkus z czerwienią był zdecydowanie moim faworytem, dlatego nie zamierzałam się z nimi rozstać, niestety i na nie przyszedł czas.

Dosłownie ściągnęła mi je z uszu jakaś przemiła pani gdy opychałam się moim ulubionym tortem czekoladowym w zaprzyjaźnionej kawiarni. Kiedy oświadczyła, "od dawna takich szukam" od razu  wiedziałam, że przyjdzie mi się z nimi pożegnać.

 A jednak lubię takie rozstania bo wiem, że mój "twór" naprawdę cieszy i nie będzie tylko kolejnym

"zakurzonym eksponatem" na toaletce.

 A tak prezentuje się już nowe pokolenie "vinili", tym razem szyte i sutaszowe w pamiętnej kolorystyce,

jednak nieco bardziej eleganckie bo w srebrnej oprawie.

Plecy mają odkryte.

Końce sznurków klejone, przycięte i obszyte.

O proszę, a tak prezentują się podczas niedzielnych spacerów, już na uszach mych, własnych, prywatnych.

Foto by: Mąż ;)

Dziś to by było na tyle, a już wkrótce moje pierwsze szutasze w bieli.